ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΕΡΙΩΝΗΣ
In between
(ανάμεσα στην φύση και τον πολιτισμό)
24.9-22.10.2009
http://vimeo.com/11318273
Ο Γιώργος Τσεριώνης μέσα από τα σχέδια του, τα κολάζ, τις κατασκευές και τώρα τις εγκαταστάσεις του, κατακερματίζει εικόνες και σύμβολα. Αντλώντας από μια πλούσια δεξαμενή εικόνων έτοιμων, τυχαίων, τόσο αρχετυπικών όσο και σύγχρονων, κατασκευάζει, στην παρούσα έκθεση, δυο εγκαταστάσεις αντιθετικές και σε αντιδιαστολή μεταξύ τους αλλά και αλληλοσυμπληρωμένες.
Κύρια σύμβολα στη μια η νεκροκεφαλή, η σπείρα και ένα βίντεο που προβάλλει το Βόρειο Σέλας, στην άλλη κλαδιά, διάσπαρτα αντικείμενα (μανιτάρια, μπούκλες μαλλιών, νέον φώτα) και ένα γλυπτό ελάφι. Πως αποκωδικοποιούνται όλα αυτά;
Σκηνή πρώτη
Η νεκροκεφαλή είναι από τα πιο διάσημα σύμβολα στην ιστορία της ζωγραφικής και κυρίως στις νεκρές φύσεις τόσο της Αναγέννησης όσο και του Ρομαντισμού. Είναι η υπενθύμιση του αναπόφευκτου.
Η σπείρα είναι από τα αρχαιότερα και πιο συνηθισμένα σύμβολα σε όλους τους πολιτισμούς και ακριβώς επειδή το χρησιμοποιούσαν στη διακόσμηση ταφικών μνημείων, έχει να κάνει με τον κύκλο της ζωής (γέννηση-ζωή-θάνατος). Επίσης ήταν μια εναλλακτική απεικόνιση του ήλιου, αφού πολλοί λαοί πίστευαν πως ο ήλιος γεννιόταν και πέθαινε κάθε μέρα.
Το Σέλας είναι το φωτεινό ουράνιο φαινόμενο που παρατηρείται στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας στις πολικές περιοχές, αυτή η φωτεινή κουρτίνα, για την οποία κάθε λαός, κάθε φυλή είχε και διαφορετική ερμηνεία, συνήθως υπερβατική.
Οι Σουηδοί πίστευαν πως ήταν αντανακλάσεις από τις δάδες που κρατούσαν οι Λάπωνες ψάχνοντας τους ταράνδους τους. Στη δυτική ακτή της Νορβηγίας οι κάτοικοι πίστευαν πως το Βόρειο Σέλας είναι γριές ανύπαντρες γυναίκες στον ουρανό που χορεύουν κουνώντας τα λευκά μαντίλια τους. Πίστευαν δε πως το Σέλας ερχόταν για να πάρει τις ανύπαντρες γυναίκες που είχαν ήδη γεράσει!
"Αυτή είναι τόσο γριά που θα ΄ρθει να τη πάρει το Σέλας", έλεγαν.
Μια εγκατάσταση λοιπόν που βρίθει σύμβολα της ζωής, του θανάτου, του αέναου και του εφήμερου, που είναι στο μεταξύ εννοιών, ανάμεσα σε σύμβολα της φύσης και της οργανωμένης «πολιτισμένης» κοινωνίας, που «παίζει» με το εσωτερικό και το εξωτερικό(τόσο σε ψυχολογικό-ανθρώπινο επίπεδο όσο και σε κατασκευαστικό) και με το κτιστό και το άκτιστο.
Σκηνή δεύτερη
Το ελάφι είναι ένα από τα πιο σημαντικά σε συμβολισμούς ζώα σχεδόν σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς. Λόγω των κεράτων του που μοιάζουν με δέντρο και επειδή πέφτουν ανά διαστήματα και αλλάζουν, έγινε πολύ συχνό σύμβολο της ζωής που αλλάζει, της αναγέννησης της φύσης και του χρόνου. Στην αρχαία Κίνα ήταν σύμβολο πλούτου. Στην Κέλτικη μυθολογία ήταν οι αγγελιαφόροι μεταξύ των θεών και των ανθρώπων.
Τα μπλεγμένα κλαδιά, οι πόρτες που ορίζουν το χώρο αλλά παράλληλα τον διαλύουν και μας αποπροσανατολίζουν, οι μπούκλες μαλλιών που κρέμονται απ’ τα κλαδιά σαν προσφορές, το μικρό παιδικό παλτό – στέκονται μπροστά μας ως αναμνήσεις, μνήμες της νεότητας και της παροδικότητας της, σε σύγκριση και με την παροδικότητα της ζωής, όπως φαίνεται να είναι το θέμα της πρώτης εγκατάστασης. Ενώ λοιπόν η πρώτη εγκατάσταση μας εισάγει σε περισσότερο πανανθρώπινες έννοιες, η δεύτερη είναι πιο κλειστή στον εαυτό της, ιδιωτικού χαρακτήρα, προσπαθώντας να βρει απαντήσεις στο θέμα της νεανικής ζωής, της παιδικής ηλικίας, κάτι που η πρώτη εγκατάσταση το έχει πετύχει. Είναι πλέον ώριμη, ενήλικας.
Ο Γιώργος Τσεριώνης αποσπά εικόνες, τις αναδιαμορφώνει, τις μεταμορφώνει και τις ανασυνθέτει σε έργα με χαρακτήρα «αχειροποίητο» αλλά ταυτόχρονα με έντονη την ταυτότητα και τα στοιχεία ενός καλλιτέχνη-χειρώνακτα-τεχνίτη. Οι εικόνες του, όταν μετατρέπονται σε τρισδιάστατες κατασκευές ή εγκαταστάσεις, δεν χάνουν τίποτα από τα χαρακτηριστικά των σχεδίων-κολάζ του, ίσα ίσα ενδυναμώνονται νοήματικά και καταφέρνουν να δαμάσουν το χώρο και τους θεατές. Αποσπασματικότητα, κατακερματισμός, έλλειψη συνοχής και ολοκληρωμένης-μονομερούς θέασης ενός αντικειμένου, φευγαλέες εντυπώσεις- όλα τα παραπάνω αποτελούν τόσο την ατμόσφαιρα των έργων του όσο και την ραχοκοκαλιά των κυρίαρχων σκέψεων του καλλιτέχνη και την εντύπωσή του απ’την σύγχρονη εποχή. Τα δυνατά σύμβολα που εμπλέκονται, ολοκληρώνουν τις εγκαταστάσεις του, οι οποίες στέκονται «ανάμεσα» μας, συνομιλώντας μαζί μας για όλα όσα μας απασχολούσαν πάντα και θα εξακολουθούν να μας τραβούν την προσοχή σχετικά με την ύπαρξή μας.
Θοδωρής Μάρκογλου
Ιστορικός της Τέχνης – Επιμελητής Κ.Μ.Σ.Τ.
CHEAP ART
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2009 ΣΤΙΣ 21.00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΜΕΧΡΙ 22 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009
ΩΡΕΣ 15.00 ΜΕ 21.00 ΔΕΥΤΕΡΑ –ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, ΣΑΒΒΑΤΟ 12.ΟΟ-16.00
ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ ΚΑΙ Α. ΜΕΤΑΞΑ 25,ΠΛ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ
ΤΗΛ 210 3817517, info@cheapart.gr
Ο Γιώργος Τσεριώνης μέσα από τα σχέδια του, τα κολάζ, τις κατασκευές και τώρα τις εγκαταστάσεις του, κατακερματίζει εικόνες και σύμβολα. Αντλώντας από μια πλούσια δεξαμενή εικόνων έτοιμων, τυχαίων, τόσο αρχετυπικών όσο και σύγχρονων, κατασκευάζει, στην παρούσα έκθεση, δυο εγκαταστάσεις αντιθετικές και σε αντιδιαστολή μεταξύ τους αλλά και αλληλοσυμπληρωμένες.
Κύρια σύμβολα στη μια η νεκροκεφαλή, η σπείρα και ένα βίντεο που προβάλλει το Βόρειο Σέλας, στην άλλη κλαδιά, διάσπαρτα αντικείμενα (μανιτάρια, μπούκλες μαλλιών, νέον φώτα) και ένα γλυπτό ελάφι. Πως αποκωδικοποιούνται όλα αυτά;
Σκηνή πρώτη
Η νεκροκεφαλή είναι από τα πιο διάσημα σύμβολα στην ιστορία της ζωγραφικής και κυρίως στις νεκρές φύσεις τόσο της Αναγέννησης όσο και του Ρομαντισμού. Είναι η υπενθύμιση του αναπόφευκτου.
Η σπείρα είναι από τα αρχαιότερα και πιο συνηθισμένα σύμβολα σε όλους τους πολιτισμούς και ακριβώς επειδή το χρησιμοποιούσαν στη διακόσμηση ταφικών μνημείων, έχει να κάνει με τον κύκλο της ζωής (γέννηση-ζωή-θάνατος). Επίσης ήταν μια εναλλακτική απεικόνιση του ήλιου, αφού πολλοί λαοί πίστευαν πως ο ήλιος γεννιόταν και πέθαινε κάθε μέρα.
Το Σέλας είναι το φωτεινό ουράνιο φαινόμενο που παρατηρείται στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας στις πολικές περιοχές, αυτή η φωτεινή κουρτίνα, για την οποία κάθε λαός, κάθε φυλή είχε και διαφορετική ερμηνεία, συνήθως υπερβατική.
Οι Σουηδοί πίστευαν πως ήταν αντανακλάσεις από τις δάδες που κρατούσαν οι Λάπωνες ψάχνοντας τους ταράνδους τους. Στη δυτική ακτή της Νορβηγίας οι κάτοικοι πίστευαν πως το Βόρειο Σέλας είναι γριές ανύπαντρες γυναίκες στον ουρανό που χορεύουν κουνώντας τα λευκά μαντίλια τους. Πίστευαν δε πως το Σέλας ερχόταν για να πάρει τις ανύπαντρες γυναίκες που είχαν ήδη γεράσει!
"Αυτή είναι τόσο γριά που θα ΄ρθει να τη πάρει το Σέλας", έλεγαν.
Μια εγκατάσταση λοιπόν που βρίθει σύμβολα της ζωής, του θανάτου, του αέναου και του εφήμερου, που είναι στο μεταξύ εννοιών, ανάμεσα σε σύμβολα της φύσης και της οργανωμένης «πολιτισμένης» κοινωνίας, που «παίζει» με το εσωτερικό και το εξωτερικό(τόσο σε ψυχολογικό-ανθρώπινο επίπεδο όσο και σε κατασκευαστικό) και με το κτιστό και το άκτιστο.
Σκηνή δεύτερη
Το ελάφι είναι ένα από τα πιο σημαντικά σε συμβολισμούς ζώα σχεδόν σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς. Λόγω των κεράτων του που μοιάζουν με δέντρο και επειδή πέφτουν ανά διαστήματα και αλλάζουν, έγινε πολύ συχνό σύμβολο της ζωής που αλλάζει, της αναγέννησης της φύσης και του χρόνου. Στην αρχαία Κίνα ήταν σύμβολο πλούτου. Στην Κέλτικη μυθολογία ήταν οι αγγελιαφόροι μεταξύ των θεών και των ανθρώπων.
Τα μπλεγμένα κλαδιά, οι πόρτες που ορίζουν το χώρο αλλά παράλληλα τον διαλύουν και μας αποπροσανατολίζουν, οι μπούκλες μαλλιών που κρέμονται απ’ τα κλαδιά σαν προσφορές, το μικρό παιδικό παλτό – στέκονται μπροστά μας ως αναμνήσεις, μνήμες της νεότητας και της παροδικότητας της, σε σύγκριση και με την παροδικότητα της ζωής, όπως φαίνεται να είναι το θέμα της πρώτης εγκατάστασης. Ενώ λοιπόν η πρώτη εγκατάσταση μας εισάγει σε περισσότερο πανανθρώπινες έννοιες, η δεύτερη είναι πιο κλειστή στον εαυτό της, ιδιωτικού χαρακτήρα, προσπαθώντας να βρει απαντήσεις στο θέμα της νεανικής ζωής, της παιδικής ηλικίας, κάτι που η πρώτη εγκατάσταση το έχει πετύχει. Είναι πλέον ώριμη, ενήλικας.
Ο Γιώργος Τσεριώνης αποσπά εικόνες, τις αναδιαμορφώνει, τις μεταμορφώνει και τις ανασυνθέτει σε έργα με χαρακτήρα «αχειροποίητο» αλλά ταυτόχρονα με έντονη την ταυτότητα και τα στοιχεία ενός καλλιτέχνη-χειρώνακτα-τεχνίτη. Οι εικόνες του, όταν μετατρέπονται σε τρισδιάστατες κατασκευές ή εγκαταστάσεις, δεν χάνουν τίποτα από τα χαρακτηριστικά των σχεδίων-κολάζ του, ίσα ίσα ενδυναμώνονται νοήματικά και καταφέρνουν να δαμάσουν το χώρο και τους θεατές. Αποσπασματικότητα, κατακερματισμός, έλλειψη συνοχής και ολοκληρωμένης-μονομερούς θέασης ενός αντικειμένου, φευγαλέες εντυπώσεις- όλα τα παραπάνω αποτελούν τόσο την ατμόσφαιρα των έργων του όσο και την ραχοκοκαλιά των κυρίαρχων σκέψεων του καλλιτέχνη και την εντύπωσή του απ’την σύγχρονη εποχή. Τα δυνατά σύμβολα που εμπλέκονται, ολοκληρώνουν τις εγκαταστάσεις του, οι οποίες στέκονται «ανάμεσα» μας, συνομιλώντας μαζί μας για όλα όσα μας απασχολούσαν πάντα και θα εξακολουθούν να μας τραβούν την προσοχή σχετικά με την ύπαρξή μας.
Θοδωρής Μάρκογλου
Ιστορικός της Τέχνης – Επιμελητής Κ.Μ.Σ.Τ.
CHEAP ART
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2009 ΣΤΙΣ 21.00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΜΕΧΡΙ 22 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009
ΩΡΕΣ 15.00 ΜΕ 21.00 ΔΕΥΤΕΡΑ –ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, ΣΑΒΒΑΤΟ 12.ΟΟ-16.00
ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ ΚΑΙ Α. ΜΕΤΑΞΑ 25,ΠΛ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ
ΤΗΛ 210 3817517, info@cheapart.gr
